Bugün evdeydim.. Çoğumuzun hisettiği gibi moralim bozuk köşemde otururken, camın kenarındaki çiceğimin açtığını farkettim, bir de o eşsiz kar manzarasını.
Bu resmi seyrettim bir süre, içimde herşeyin daha iyiye gideceğine ilişkin küçükte olsa bir umut doğdu ve ben ona sarıldım. Kendimi biraz daha iyi hissettim...
O küçücük umut parçaları arada bizlere uğramasa, bu dünya yaşanası olmaz. Ben de hissederim ara sıra bedenimin mutluluk ürettiğini. Onlar bizi yaşama bağlayan dokunuşlar. Ne mutlu size,;) kara kışa rağmen, bir bahar bitkisi çiçeklenmiş ve bün karamsarlığa kafa tutuyor.;) Sıra bizlerde arkadaşım. Sevgiyle kal.
YanıtlaSilSöyleyemediklerimi de ne güzel ifade etmişsin Nilgün. Toplum olarak cinnet halindeyiz, yüzlerimiz gülmüyor.Ama umudumuzu kaybedersek onlar kazanacak diye düşünüyorum.Sevgilerimle...
SilNe güzel bir paylaşım olmuş, her zaman bir umut olduğunu umut etmeliyiz...
YanıtlaSilUmut nefes almamızı sağlıyor, teşekkürler Gelincik zamanı....
SilAh Nazan, zor günler yaşıyoruz. Umutlar yeşersin içimizde, birleşsin karanlığı boğsun. Sevgiler :)
YanıtlaSilHer gecenin bir sabahı var Elifciğim. İşte benim umudum bu. Öpüyorum seni, sevgiyle kal...
Sil