Pazar günü televizyonda depremi ilk haber verdiklerinde pek çok kişi gibi ben de inanamadım.Ama saatler ilerledikçe her şey daha kötüye gitti. Önce Terör olayları, sonra savaş alanına dönen otoyollar ve en sonunda Van'daki deprem."Bu ülkede içimizin ağlamadığı bir günümüz olmayacak mı?" diye düşünmekteyim kaç gündür.Yine de Yunus'u da ilk kurtardıklarında çok sevindim, omuzunda ölü birinin eliyle saatlerce kurtarılmayı bekledi Yunus.Depreme internetkafe 'de yakalanmış.Bugün O'nun iç kanamadan ambulansta öldüğünü duyunca bir anda gözyalarına boğuldum.Allah bütün ölenlere rahmet eylesin ama Yunus beynimde bir yerde Van depremiyle birlikte çakıldı kaldı.Üzgünüm ve çok kızgınım.O insanlar depremden ölmedi.Onlar para peşinde, rant peşinde koşan aç ve cahil insanların yaptıkları binaların altında kaldılar.Tabii o binaların denetimini yapmayan ve izin veren yetkililerde en az onlar kadar suçlular.Ne acıdır, vicdanın parayla satın alındığı bir çağda yaşıyoruz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder